Η δημιουργία δεν μπαίνει σε κλουβί, δε βγαίνουμε απ’ το Στέκι ό,τι κι αν συμβεί!

 

Στις 5/11, με αφορμή την ανάγκη επικοινωνίας των χρόνιων διεκδικήσεων των Πολιτιστικών Ομάδων (Π.Ο.), παρευρεθήκαμε σε συνάντηση με τη νέα Αντιπρύτανη Διοικητικών Υποθέσεων και Φοιτητικής Μέριμνας του Π.Κ., Σοφία Σχίζα. Από την αρχή της συζήτησης, επιχείρησε να καταστήσει σαφή την αυταρχικότερη στάση με την οποία πλέον η διοίκηση του Πανεπιστημίου επιλέγει να μας αντιμετωπίζει. Συγκεκριμένα, με θράσος και με γλώσσα που αποκαλύπτουν τη στοχοπροσήλωση που έχει στον ρόλο της, μας δήλωσε ότι η διοίκηση του πανεπιστημίου θα έχει ξεκάθαρα παρεμβατικό και ελεγκτικό ρόλο στη δράση και τον συντονισμό των ομάδων. Επιπλέον, μας ανέφερε ότι ούτε λίγο ούτε πολύ αποτελούμε «βιτρίνα του Πανεπιστημίου προς τα έξω», δίνοντάς μας να καταλάβουμε ότι πρέπει να καταστρατηγηθεί ο μέχρι τώρα ανεξάρτητος χαρακτήρας των ομάδων.

Αυτό που βιώσαμε σε αυτόν τον εριστικό και παρατεταμένο μη συμπεριληπτικό μονόλογο ήταν απαξίωση, τρομοκρατία και αλαζονεία. Ελάχιστα ασχολήθηκε με το πραγματικό περιεχόμενο των αιτημάτων μας και αυτό σε μια προφανή προσπάθεια να τοποθετήσει εκείνη την κουβέντα σε ό, τι αφορούσε μονάχα τις επιδιώξεις της. Στην κορύφωση αυτής της ρητορικής, μας ζητήθηκε να παραδώσουμε τα υλικά των ομάδων και να εκκενώσουμε τον χώρο του Στεκιού των Πολιτιστικών. Επικαλέστηκε την θυροκολλημένη σε εμάς -από αρχές Αυγούστου- εντολή εκκένωσης, μιας και το κτίριο είχε κριθεί ακατάλληλο από την ίδια υπηρεσία που δεν είχε φροντίσει να το συντηρήσει. Επιπλέον, μας ανακοίνωσε ότι, μετά το πέρας της συζήτησης, θα ερχόταν αυτοπροσώπως στο Στέκι για να επιθεωρήσει, να καταγράψει και να παραλάβει το υλικό, ακόμα και χωρίς τη συναίνεσή μας. Μετά την άκαμπτη στάση της και, αφού αγνόησε όσα είχαμε να πούμε ή όσα αντιπροτείναμε, επισκέφθηκε πράγματι τον χώρο μαζί με μια υπάλληλο της υπηρεσίας. Ωστόσο, μέλη των ομάδων που βρίσκονταν ήδη εκεί υπερασπίστηκαν τον χώρο, και παρά την ένταση που προσπάθησε να καλλιεργήσει, τελικά αποχώρησε άπραγη.

Στην ουσία, αυτή τη στιγμή, το πανεπιστήμιο θεωρεί δική μας ευθύνη να εκκενώσουμε έναν χώρο, του οποίου την ύπαρξη και τη συντήρηση έχει το ίδιο πρωτίστως αγνοήσει τα τελευταία 7 χρόνια που βρισκόμαστε εδώ. Η χαρακτηριστική φράση της αντιπρυτάνισσας ότι «το στέκι αποτελεί το μεγαλύτερο αγκάθι για το πανεπιστήμιο στο Ρέθυμνο», συμπυκνώνει την αποποίηση της ευθύνης του ιδρύματος να εξασφαλίσει έναν κατάλληλο χώρο για τις π.ο. και τη μετακύλησή της στις ίδιες τις ομάδες. Την ίδια στιγμή που το πανεπιστήμιο αμφισβητεί την θεσμικά κατοχυρωμένη ύπαρξη των ομάδων, δεν έχει μεριμνήσει να εκπληρώσει την υποχρέωσή του να παρέχει ένα φοιτητικό στέκι. Αυτή η αντιστροφή της πραγματικότητας δημιουργεί μια συνθήκη κατ’ επείγοντος, που παρουσιάζει την επίλυση του προβλήματος σαν κάτι που βαραίνει εμάς, ενώ το ίδιο το κράτος (θεσμός) είναι υπεύθυνο για την πρόκλησή του. 

Αξίζει, ωστόσο, να επισημανθεί πως το συγκεκριμένο περιστατικό αναδεικνύει μια συνολική αντιδραστική τάση και συντηρητικοποίηση του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος, επισφραγίζοντας την κατάργηση του ασύλου, η οποία στοχεύει στη συστηματική καταστολή της φοιτητικής αυτενέργειας και των ανεξάρτητων φωνών εντός του πανεπιστημίου. Αυτή η συστηματική προσπάθεια αποτυπώνεται σε πανελλαδικό επίπεδο στις εκκενώσεις φοιτητικών στεκιών και στον περιορισμό ελεύθερων χώρων εντός πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, έχοντας ως στόχο την εξάλειψη της πιο ριζοσπαστικής πλευράς του φοιτητικού κινήματος. Παραδείγματα αποτελούν η εκκένωση χώρων όπως το ιστορικό κτίριο Γκίνη για τη δημιουργία πολιτιστικού χώρου από το ίδρυμα Ωνάση, η παρουσία αστυνομίας στα campus, καθώς και τα χτυπήματα σε καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, όπως το στέκι Primavera, το κυλικείο της Ιατρικής ΑΠΘ, το Στέκι Πολυτεχνείου Κρήτη κ.α. Συχνά, η καταστολή είναι άμεση, ενώ άλλοτε φοράει τον μανδύα της «αναβάθμισης» των χώρων, όταν αυτοί μπορούν να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Ενδεικτικό παράδειγμα, η πτώση του ασανσέρ των εστιών του ΑΠΘ, σε στιγμή που κανείς δεν βρισκόταν μέσα, γεγονός το οποίο μετά τις κινητοποιήσεις και τις αντιδράσεις που πυροδότησε, οδήγησε σε συλλήψεις φοιτητριών μέσα στον χώρο του πανεπιστημίου.

Εδώ όμως δεν πρέπει να παραλείψουμε να πούμε το εξής: η κατάσταση που πάει να εδραιωθεί στα πανεπιστήμια, αποτελεί μόνο μία πτυχή της ευρύτερης, συντονισμένης επίθεσης που εξαπολύει το κράτος σε όλα τα κοινωνικά πεδία, διαμορφώνοντας μια συνθήκη διαρκούς καταπίεσης και βαρβαρότητας. Η συνθήκη αυτή εκδηλώνεται άλλοτε ως άμεση βία και καταστολή, και άλλοτε μέσω της απαξίωσης των ζωών μας, με την ακρίβεια, την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, την κατάρρευση των δημόσιων δομών, την τουριστικοποίηση, την αύξηση των ενοικίων καθώς και τη λεηλασία της γης. Ακόμη και το πανεπιστήμιο λειτουργεί ως επιχείρηση, ανακαινίζοντας τους ιδιόκτητους χώρους του και μετατρέποντάς τους σε ξενοδοχεία ενοικιαζόμενα σε ιδιώτες και μαγαζιά (πχ. Σπίτι της Ευρώπης, προσεχώς Δημητρακάκη). Ειδικά στο Ρέθυμνο, όπου η πόλη κατακλύζεται από τη βιομηχανία του τουρισμού, προς όφελος του ντόπιου κεφαλαίου και των κτηματομεσιτών, εκτοπίζοντας τους κατοίκους και τα φοιτητά και δημιουργώντας μια συνθήκη αποκλεισμού και εξαίρεσης, η ανάγκη για ύπαρξη ενός ανοιχτού κοινωνικού και πολιτιστικού χώρου στο κέντρο της πόλης είναι επιτακτική.

Λίγα λόγια για την ιστορία του στεκιού και τις διεκδικήσεις των Π.Ο.

Από την ίδρυση του Π.Κ. στο Ρέθυμνο, οι πολιτιστικές ομάδες δημιουργήθηκαν με αφορμή την ανάγκη για αδιαμεσολάβητη έκφραση και για σύνδεση με τα κοινωνικά και φοιτητικά κινήματα της εποχής. Μέσα από εμβληματικούς αγώνες και πρωτοβουλίες(π.χ. καταλήψεις Τιμίου Σταυρού, Ξενία, Δημητράκακη) κατάφεραν να αποτελέσουν αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της πόλης και να συσπειρώσουν τον φοιτητικό κόσμο, δημιουργώντας μια πολιτιστική παράδοση, που ανατάραξε τα νερά της πόλης φέρνοντας σε επαφή τους ντόπιους με κουλτούρες ανθρώπων από όλη την Ελλάδα και τον κόσμο. Ένα από τα πάγια αιτήματα των ομάδων ήταν η απόκτηση ενός μόνιμου χώρου στην πόλη, που θα φιλοξενούσε όλες τις ομάδες ταυτόχρονα και θα ενίσχυε τη διασύνδεσή τους με την τοπική κοινωνία.

Το 2010, οι πολιτιστικές ομάδες απέκτησαν έναν χώρο στην πόλη, έστω και με ενοίκιο, ο οποίος τους έδωσε την ευκαιρία να αναπτύξουν πολυποίκιλες δραστηριότητες, ζώντας επτά χρόνια γεμάτα δημιουργία, κοινωνικοπολιτική ζύμωση και πολιτιστική παραγωγή. Ο χώρος αυτός λειτούργησε ως ένας ανοιχτός κόμβος για πρωτοβουλίες, πολιτικές συνελεύσεις και ομάδες που αντιπροσώπευαν την οριζοντιότητα, τον αντιεμπορευματικό χαρακτήρα, και την εναντίωση σε κάθε μια απ’τις κυρίαρχες καταπιέσεις που υφίστανται οι από κάτω. Όμως, το 2017, η δημιουργική αυτή περίοδος τερματίστηκε απότομα, καθώς οι ομάδες αναγκάστηκαν σε έξωση και το πανεπιστήμιο αδιαφόρησε επί της ουσίας για την άμεση αποκατάσταση της στέγασής τους. Από τότε, οι πολιτιστικές ομάδες στεγάζονται σε έναν μικρό και ανεπαρκή χώρο στην οδό Πατριάρχου Γρηγορίου, που είχε παραχωρηθεί ως κληροδότημα στο πανεπιστήμιο, και το οποίο δόθηκε ανεπίσημα για την αποθήκευση του εξοπλισμού, χωρίς θεσμική αναγνώριση και υπό συνεχή αβεβαιότητα. Το αίτημα για μόνιμο χώρο που να ανήκει στο πανεπιστήμιο και να βρίσκεται εντός της πόλης, παραμένει σταθερό και επίκαιρο.

Η σχέση που έχει κατακτηθεί μεταξύ πολιτιστικών ομάδων και πανεπιστημίου μέσα από όλα αυτά τα χρόνια αγώνων, αφορά την υποστήριξη των ομάδων απ’ τη μεριά του ιδρύματος  -όπως και οφείλει- σε υλικό επίπεδο, χωρίς παρεμβάσεις ή απαίτηση πλήρους λογοδοσίας για το περιεχόμενο των δράσεων και πρωτοβουλιών μας. Για εμάς, η ιδιότυπη αυτή σχέση επικυρώνει μέσα από τις διαχρονικές μας διεκδικήσεις, το πώς αναγιγνώσκουμε τη σχέση μας με τον θεσμό. Εμείς δεν βλέπουμε ότι υπάρχουμε επειδή υπάρχει το πανεπιστήμιο, αλλά το πανεπιστήμιο και το κράτος υπάρχουν επειδή υπάρχουμε εμείς. Εμείς δημιουργούμε αυτόν τον κόσμο και γι’ αυτό μας ανήκει. Όχι ως δικαίωμα, αλλά ως αυτονόητη φυσική απόρροια της συλλογικής ζωής. Έτσι, αυτή η ιδιότυπη σχέση αφορά την διεκδίκηση να μας επιστρέφει το πανεπιστήμιο αυτό που εμείς του δίνουμε, την επανάκτηση του δημόσιου χώρου και κεφαλαίου προκειμένου να το διαχειριστούμε εμείς, ως ιστορικό υποκείμενο. 

Στα πλαίσια της ολοένα και εντεινόμενης καπιταλιστικής επίθεσης, το πανεπιστήμιο ως φορέας του κράτους και της αγοράς, επιβάλλει ένα μοντέλο διαχείρισης που προσομοιάζει όλο και περισσότερο με ιδιωτική επιχείρηση. Με πρόφαση την «εξυγίανση» και τον «εκσυγχρονισμό», απομακρύνει κάθε ζωντανό και ενεργό κύτταρο που δεν μπορεί να του αποδώσει οικονομικό κέρδος ή στάτους, ενισχύει την εξατομίκευση, την εντατικοποίηση και τη διάλυση των κοινοτήτων, προσπαθώντας παράλληλα να εμφανίσει ένα δημόσιο προφίλ που θα ευνοεί της ακαδημαϊκές μπίζνες και τη χρηματοδότησή του. Βλέπει τις πολιτιστικές ομάδες, και κατ’ επέκταση τη φοιτητική κοινότητα, ως ένα ακόμα προϊόν προς εκμετάλλευση, αναζητώντας τρόπους για να την αξιοποιήσει για την προβολή του. Υπαγορεύει το χρηστό ήθος, βαπτίζει το χαμαλίκι και την ανάθεση σε εθελοντισμό και μοιράζει βεβαιώσεις και συστατικές στους πρόθυμους που θα του βγάλουν τη δουλίτσα. Ως εκ τούτου, τα πραγματικά υποκείμενα που δίνουν υπόσταση στον θεσμό (η φοιτητική κοινότητα), αντιμετωπίζονται σαν εργαλεία μιας εταιρείας και μετατρέπονται αντίστοιχα σε εμπόρευμα ή πελάτες.

Δεν έχουμε καμία πρόθεση να επιτρέψουμε την εργαλειοποίησή μας ως «βιτρίνα» και «κοινωνικό πρόσωπο» του ιδρύματος, ούτε την οικειοποίηση της δραστηριότητάς μας από τις επιδιώξεις του πανεπιστημίου. Διεκδικούμε την ανάγκη μας να υπάρχουμε συλλογικά, συνδεδεμένα με την κοινωνία και όχι αποκομμένα σε ένα αποστειρωμένο campus, να εκφραζόμαστε και να δημιουργούμε παράγοντας πολιτισμό αδιαμεσολάβητα και αντιεμπορευματικά, δίχως τις επιταγές του πανεπιστημίου που θέλει να κατευθύνει τη συλλογική ταυτότητα των φοιτητών, μετατρέποντάς τους σε βιτρίνα του.Η στάση μας απέναντι στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας, την εμπορευματοποίηση της φοιτητικής ζωής και την εξαφάνιση των συλλογικών μορφών έκφρασης είναι ξεκάθαρη: αγωνιζόμαστε για αδιαμεσολάβητη πρόσβαση στη γνώση, για αδιαμεσολάβητη πρόσβαση στον πολιτισμό, μακριά από τις επιταγές της αγοράς και του πανεπιστήμιου-επιχείρηση. Αγωνιζόμαστε για την επανοικειοποίηση όσων μας ανήκουν.

Απαιτούμε Άμεσα:

●       Την παραχώρηση ενός από τους ιδιόκτητους χώρους του πανεπιστήμιου μέσα στην πόλη για μόνιμη στέγαση των πολιτιστικών ομάδων. (Όπως κτήριο Δημητρακάκη, σπίτι της Ευρώπης)

●       Την επισκευή του κτιρίου επί της Πατριάρχου Γρηγορίου, αφ’ ότου έχει εξασφαλιστεί προσωρινά χώρος για στέκι, έστω και με ενοίκιο.

Ανοιχτή Συνέλευση Υπεράσπισης του Στεκιού Πολιτιστικών Ομάδων

Ο ΛΟΦΟΣ ΚΑΣΤΕΛΙ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ!

 

 

Τα ξημερώματα της 1ης Απριλίου ο απελευθερωμένος λόφος Καστέλι στην παλιά πόλη των Χανίων, για μια ακόμα φορά, δέχεται την επίθεση της κρατικής εξουσίας. 

Τόσο το κτίριο της ιστορικής κατάληψης Ρόζα Νέρα, όσο και το κτίριο της κατειλημμένης πρυτανείας, πέφτουν για μια ακόμα φορά στα χέρια του κράτους. 

Αστυνομικές δυνάμεις από όλα τα σώματα καταστολής του νησιού συγκεντρώνονται με σκοπό μια Χολιγουντιανή επιχείρηση -όπως αυτή που είδαμε πρόσφατα στην κατάληψη Ευαγγελισμού- και τελικά συλλαμβάνουν 8 άτομα, τα οποία εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν στο κτίριο. 

 

Σκοπός της επιχείρησης, φυσικά, ήταν η εκκένωση των απελευθερωμένων κοινωνικών κτιρίων και η παράδοσή τους στους ξενοδόχους επιχειρηματίες για τους οποίους το κράτος εργάζεται, εκπρόσωποι των οποίων μάλιστα παρευρίσκονταν στη διαδικασία. 

Η όλη επιχείρηση έγινε με υπουργική εντολή και, καθώς φαίνεται από τον άμεσο τρόπο με τον οποίο το υπουργείο πολιτισμού και η υπουργός Μενδώνη ενέκριναν απευθείας τις εργασίες μελέτης, το κράτος βιάζεται τα κτίρια να παραδοθούν στον ιδιώτη, παρά το γεγονός ότι αποτελούν διατηρητέα μνημεία, το οποίο σημαίνει ότι μπορούν να έχουν μόνο δημόσια και κοινωφελή χρήση. 

 

Υπενθυμίζουμε ότι στο λόφο Καστέλι από το 2004 πολιτικές ομάδες και ένα ευρύ φάσμα της τοπικής κοινωνίας αναστήλωσαν ένα κτίριο το οποίο αποτελεί ζωντανό μνημείο της ιστορίας της περιοχής και το μετέτρεψαν σε έναν ανοιχτό χώρο για ολόκληρη την κοινωνία, με οριζόντιες και αυτοοργανωμένες διαδικασίες, ενάντια στον θεσμό του πολιτικού κατεστημένου, των φασιστών και της μαφίας του τουρισμού που λυμαίνονται την πόλη. 

Από το 2017 το κτίριο της μεραρχίας, το οποίο ανήκει στο πολυτεχνείο Κρήτης, εκποιήθηκε μέσα από μια μαφιόζικη διαδικασία σε μεγάλο ιδιωτικό ξενοδοχειακό φαντ, για να μετατραπεί σε άλλο ένα πολυτελές ξενοδοχείο, στο οποίο θα έχουν πρόσβαση πάλι μόνο οι λίγοι εκλεκτοί και πλούσιοι. Αυτή η κίνηση αντανακλά την ευρύτερη πολιτική της ακαδημαϊκής ολιγαρχίας να ξεπουλάει σε ιδιώτες και να τουριστικοποιεί τους δημόσιους χώρους που μας ανήκουν. Αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει και στο Ρέθυμνο (Σπίτι της Ευρώπης, ΣΔΙΤ), αλλά και στο Ηράκλειο (εκκένωση και σχέδια εκμετάλλευσης Ευαγγελισμού). 

Τον Σεπτέμβριο του 2020 έγινε η πρώτη προσπάθεια εκκένωσης από το κράτος, αλλά 9 μήνες αργότερα τόσο το κτίριο της Ρόζα Νέρα όσο και η πρώην πρυτανεία αυτή τη φορά ανακαταλήφθηκαν κι έγιναν πάλι χώροι ελεύθεροι για την οργάνωση των αγώνων από τα κάτω και αφορμή για μια ευρύτερη συσπείρωση των προοδευτικών κομματιών της πόλης. 

 

Όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, για μας η Ρόζα είναι από το ίδιο υλικό, την ουσία και το νόημα που κληρονομήσαμε κι εμείς ως πολιτιστικές ομάδες στο Ρέθυμνο. 

Είναι η κουλτούρα της ισότιμης συσχέτισης των ανθρώπων και η κοινότητα που οικοδομήθηκε από τα κάτω, από τις δεκαετίες κιόλας του ‘80 και του ‘90, μέσω των κινημάτων για τα φοιτητικά, τα εργασιακά και τους αγώνες δικαιωμάτων για όλα τα αποκλεισμένα αυτής της κοινωνίας. Τα πιο προοδευτικά και ριζοσπαστικά κομμάτια του νησιού ήταν και είναι αυτά που ακόμα και σήμερα μας συνέχουν και που συγκρότησαν τον αντιφασιστικό, αντιεξουσιαστικό, αντισεξιστικό, αντιεμπορευματικό αγώνα, την δράση για οικολογικά ζητήματα, καθώς και τις διεκδικήσεις για σίτιση, στέγαση και αδιαμεσολάβητο πολιτισμό (Δημητρακάκη, Ξενία, στέκι πολιτιστικών Νικ. Φωκά).   

 

 

Ως εκ τούτου, για μια ακόμα φορά δηλώνουμε ότι στεκόμαστε με αλληλεγγύη και είμαστε ενεργά στο πλευρό της κατάληψης και φυσικά στον αγώνα για μια εκ νέου επιστροφή του λόφου στα χέρια των κινημάτων, σε πείσμα όλων όσων διψάνε για ακόμα περισσότερα λεφτά και εξουσία, κόντρα και απέναντι σε όσους θέλουν να επιβάλουν στις κοινωνίες μας τη συμμόρφωση, την υποταγή και τη συλλογική υποδούλωση. 

 

- οι ιδέες μας δεν εκκενώνονται - 

 

Θα παραμείνουμε εδώ με όλα τα συντροφικά κομμάτια αυτής της γης, για να επιτεθούμε σε ό,τι μας ρουφάει την ουσία και μας καταδυναστεύει, με όπλα μας την εναντίωση στην κυρίαρχη ηθική και αισθητική, την αλληλεγγύη των από κάτω, την ισοτιμία, την αγάπη για τη ζωή και την ελευθερία. 

 

Στηρίζουμε το κάλεσμα για συγκέντρωση και πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις το Σάββατο 6 Απριλίου στις 12:00 το μεσημέρι, Πλατεία Αγοράς, Χανιά. 

 

Ο λόφος θα μείνει κατάληψη και μόνο! 

Πρυτάνεις, μπάτσοι, φασίστες, δημαρχέοι, ξενοδόχοι, μην κάνετε όρεξη! 

 

Σαν ρόδα οι ιδέες μας θα ανθίζουνε! 

Σαν αγκάθια οι αγώνες μας θα τρυπάνε! 

 

Τιμή δεν έχει η αγάπη, τιμή δεν έχει η ζωή! 

 

 

Στέκι Πολιτιστικών Ομάδων Ρεθύμνου 

 

Παρουσίαση του Στεκιού Πολιτιστικών Ομάδων

 

Στέκι Πολιτιστικών Ομάδων Ρεθύμνου

 

 

Τι είναι το Στέκι;

 

Είναι ένας χώρος που από το 2010 στεγάζει την πολιτιστική, πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα των φοιτητών/τριων, αλλά και ευρύτερων κοινωνικών ομάδων της πόλης. Η διαχείριση του χώρου γινόταν και γίνεται πάντα μέσα από την ανοιχτή διαχειριστική συνέλευση και η λειτουργία του στεκιού βασίζεται στην αυτοοργάνωση, την οριζοντιότητα, την αντιιεραρχία και τη συλλογικότητα. Έτσι, όλες και όλοι συμμετέχουμε ισότιμα στην κουβέντα που αφορά το πώς θα φροντίσουμε και θα αξιοποιήσουμε τον χώρο, με προτεραιότητά μας να βρούμε ξανά τους τρόπους να ζούμε συλλογικά, να αποφασίζουμε μαζί και να χτίζουμε σχέσεις που βασίζονται στην εμπιστοσύνη και τη διάχυση της ευθύνης ισόποσα σε όλα μας.

 

Στο Στέκι, στόχος των ομάδων και των ατόμων είναι η προώθηση της τέχνης και του πολιτισμού με αντιεμπορευματικά χαρακτηριστικά, ενάντια στην κυρίαρχη μαζική κουλτούρα. Μέσα από τις ομάδες που οργανώνουμε εμείς οι ίδιες, μπορούμε να προσεγγίσουμε τη γνώση, την τέχνη και τον πολιτισμό, με τρόπους που δεν καθορίζονται από τις ανάγκες της αγοράς και μπορούν να ξεφεύγουν από τα κυρίαρχα πρότυπα. Με αυτόν τον τρόπο, αποκτάμε μια αδιαμεσολάβητη σχέση με την κουλτούρα, ανακαλύπτουμε τους τρόπους να οικειοποιηθούμε και να σχετιστούμε με την αισθητική μακριά από τα πλαίσια που δε μας χωρούν, να πραγματώνουμε δηλαδή τις ανάγκες μας για ελεύθερη έκφραση και δημιουργία.

 

Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουν δραστηριοποιηθεί διάφορες ομάδες στον χώρο, όπως φωτογραφική, ζωγραφική, κινηματογραφική λέσχη, κινηματογραφιστική, αντιρατσιστική και δεκάδες άλλες πολιτικές πρωτοβουλίες. Κάθε εβδομάδα γίνεται στον χώρο ανοιχτή διαχειριστική συνέλευση, όπου συναντιόμαστε, συζητάμε ιδέες και δράσεις και δημιουργούμε νέες προοπτικές.

 

 

Για το εβδομαδιαίο πρόγραμμα μπορείτε να παρακολουθείτε
την ομάδα στο Facebook: «Πολιτιστικές Ομάδες Ρεθύμνου»

https://www.facebook.com/groups/politistikes.rethymnou

 

Νοέμβριος, 2023