Η παράσταση “13 Αντικείμενα – Σπουδές Υποδούλωσης” από τη Θεατρική Ομάδα του Πανεπιστημίου Κρήτης

Η Θεατρική Ομάδα του Πανεπιστημίου Κρήτης «Σκηνή και Σαπούνι» παρουσιάζει στην αίθουσα Δ3 του Πανεπιστημίου το έργο του Χάουαρντ Μπάρκερ «13 αντικείμενα – σπουδές υποδούλωσης», σε σκηνοθεσία Άρτεμις Καυκαλάκη.

Θα δοθούν 4 παραστάσεις: την Δευτέρα 21, την Τρίτη 22, την Τετάρτη 23 και την Πέμπτη 24 Μαΐου. Η ώρα έναρξης των παραστάσεων είναι 21.30 και η είσοδος είναι ελεύθερη.

Θα υπάρχουν λεωφορεία στις 00:00 για επιστροφή στην πόλη.

Το έργο σε 260 λέξεις

Ένα φτυάρι, μια κουδουνίστρα, ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα φλιτζάνι, μια καρτ ποστάλ, ένα μετάλλιο, μια φωτογραφική μηχανή, μια βέρα, μια τεφροδόχος, ένας πίνακας, ένα ζευγάρι γυαλιά, ένας κουβάς και ένα τύμπανο. Τα 13 αυτά αντικείμενα αποτελούν το οπλοστάσιο του Χάουαρντ Μπάρκερ στο εγχείρημά του να απαντήσει σε καίρια ερωτήματα όπως για το αν μπορούμε να μιλήσουμε για αξιοπρέπεια χωρίς να μιλάμε για θάνατο; Όταν συντρίβεται ο έρωτας είναι καλύτερα να βουλιάξεις και εσύ; Τι λέει η βέρα; Ο κόσμος πως είναι ο κόσμος; Πόσο κοστίζει η υπακοή; Ο πόλεμος είναι βλακεία; Πρέπει άραγε να τον αγαπάμε τον άνθρωπο; Ερωτήματα που ζητούν απάντηση, ερωτήματα που διεκδικούν την ελευθερία που τους ανήκει, ερωτήματα που ψάχνουν για τολμηρά χείλη να ξεστομίσουν πιθανές απαντήσεις.

Ως φιλόδοξος απελευθερωτής, ο Χάουαρντ Μπάρκερ, δίνει τη δική του εκδοχή. Καταγράφει στο έργο του «13 αντικείμενα – σπουδές υποδούλωσης» την προσπάθειά του να δώσει ένα τέλος στον εγκλωβισμό των παραπάνω ερωτήσεων. Επιστρατεύει 13 καθημερινά αντικείμενα, σχεδόν ασήμαντα, εντελώς αδιάφορα τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως. Επιδιώκει μέσα από το «θέατρο της Καταστροφής» να καλέσει τον θεατή να σκεφτεί, να προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω από τα εύκολα πεδία σκέψης που του παρέχει η πλειοψηφία των πνευματικών εμπειριών που έχει.

Τι θα γινόταν όμως αν αυτά τα αντικείμενα προκαλέσουν πάθος ή ζήλεια, οδύνη ή χαρά, πόλεμο ή ειρήνη, θάνατο ή μοναχική ζωή; Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει η προσωπική σχέση που αποκτούμε συχνά με τα απλά αντικείμενα και τη μυστική ζωή τους λόγω της απέραντης μοναξιάς που βασιλεύει στις σύγχρονες κοινωνίες. Μέχρι ποιο σημείο μπορούν τα αντικείμενα να υποκαθιστούν τα υποκείμενα;

Ο Μπάρκερ σε 360 λέξεις

[…] Τα έργα του υπονομεύουν τη γραμμική αφήγηση που καταλήγει σε κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα ή νόημα. Αποστρέφονται τον διδακτισμό, αλλά και την οποιαδήποτε ιδεολογική στράτευση, παρά τη βαθιά πολιτική συνείδηση του συγγραφέα τους. «Το θέατρο που γράφω», σημειώνει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή του, «επινοεί τον δικό του κόσμο», έναν κόσμο που δεν μιμείται την πραγματικότητα ούτε συμβάλλει στην αλλαγή της, που δεν προσπαθεί να μας παρηγορήσει ούτε να μας διαπαιδαγωγήσει, αλλά να μας οδηγήσει στη βαθύτερη γνώση του Εαυτού. Για τον Μπάρκερ, το θέατρο «δεν μορφώνει, γιατί το να μορφώνεις σημαίνει νααπλοποιείς».

[…] «Το θέατρο της καταστροφής» δεν είναι μία ακόμα θεωρία για το θέατρο. Αποτελεί τον πυρήνα της τραγωδίας στην εποχή μας, «τραγωδία δίχως κάθαρση», σημειώνει ο Μπάρκερ. Ξεκινάει από την πεποίθηση ότι η τέχνη δεν αποτελεί καταναλώσιμο αγαθό. Στόχος της τέχνης είναι να ερεθίσει, να διεγείρει τη συνείδηση, «όπως ο κόκκος της άμμου το έντερο του όστρακου.» Εδώ το κοινό καλείται να απελευθερωθεί από την ανάγκη της καθοδήγησης και  χειραγώγησής του από τις απόψεις του συγγραφέα – ποιος άλλωστε μπορεί να ενδιαφέρεται γι αυτές - ν’ ανακαλύψει την ατομικότητά του και να αφήσει ελεύθερη τη φαντασία του.

[…] Σπάνια βλέπω θέατρο. Μου προκαλεί ναυτία η φτώχεια των περισσότερων θεάτρων, ο τρόπος που πατρονάρουν το κοινό. Πρέπει να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε το κοινό σαν τάξη βρεφών. Λέτε για τη βοήθεια στην κοινωνία. Εάν επιχειρήσετε να βοηθήσετε την κοινωνία, θα αποκαλύψετε μόνο τη φιλοδοξία σας, θα δείξετε μόνο τη δύναμη της συνείδησής σας. Η συνείδησή σας δεν σημαίνει τίποτα. Χρησιμοποιήστε τη φαντασία σας, την αυτονομία της... τότε ίσως και να προσφέρετε κάτι.

[…] Μου φαίνεται παράλογο να συμπεριφέρεται κανείς στους καλλιτέχνες σαν σε εκπροσώπους, ομιλητές ή πολιτικούς συζητητές. Κάτι τέτοιο ταπεινώνει την τέχνη. Περιμένετε για τη λέξη ενός μεγάλου καλλιτέχνη. Ο οποίος μπορεί να μη μιλήσει ποτέ. Δείτε πού αλλού έγκειται το μεγαλείο του - και σίγουρα όχι στην πολιτική του ανάλυση. Ας το κάνουν οι ακαδημαϊκοί. Όσο για τα καθήκοντα. Κρατήστε τα καθήκοντά σας! Ένα μόνο καθήκον έχω, απέναντι στη φαντασία μου: να προστατευθεί από την υποτέλεια. Τα έργα μου περιέχουν πολλές σημασίες. Εσείς διαλέγετε. Σας δίνω την αυτονομία. Βλέπετε, ποιος είναι τώρα ο δημοκράτης;

Υ.Γ Οι πληροφορίες για τον Χάουαρντ Μπαρκερ αντλήθηκαν από συνεντεύξεις που έχει δώσει ο ίδιος στα Νέα και την Καθημερινή.

Η εκδήλωση στο facebook: https://www.facebook.com/events/309893299085316/